Atalbéitar

Geschiedenis: Er zijn vele verschillende versies over de exacte geschiedenis van de Alpujarras. Tot de 7de eeuw werd de Alpujarras bevolkt door de Romeinen. Daarna kwamen de Moren die de Acequias en de vele eras hebben aangelegd waar men nu nog steeds van profiteert. Van oudsher werd de Alpujarras ingedeeld in districten, La Taha (Arabisch) genoemd. Elk district had een administratief hoofd (el alcaide) en een spirituele leider (el alfaqui). Aan het einde van de Nazari dynastie in de XV eeuw werd de Alpujarras verdeeld in 12 Las Tahas.
Elke La Taha had een hoofddorp waar vanuit gedirigeerd werd. Van bijvoorbeeld de 3 Poqueira dorpen was Bubion het strategisch punt. Hier zijn nog resten van een Arabische toren naast de kerk te vinden. La Taha de Pitres bestaat uit 7 dorpen, Capilerilla, Atalbeitar, Mecina, Mecinilla, Fondales, Ferreirola en Pitres.

In 1492 was de val van de laatste Moorse Koning van Granada (Boabdil). Vele moren vluchten terug naar Afrika, maar degene die zich tot het Katholicisme bekeerden mochten in de Alpujarra blijven wonen. De Moren hadden een hoog conjunctuur opgebouwd en in het geheim bleven ze het Moslim geloof uitoefenen.
Daar kwam in 1578 een eind aan, een hevige oorlog van 4 jaar ging er aan vooraf. Er vloeide zoveel bloed van zowel Moren als Christenen dat de Barranco rood zag van het bloed. Na de oorlog heeft men deze de Barranco de la Sangre (De Kloof van het Bloed) genoemd,
De Alpujarras was ontvolkt, Felipe III liet de Alpujarras bevolken met 80.000 tot 100.000 personen afkomstig uit Castiila, Leon Galicia en Aragón.

*Acequia : Las Alpujarras heeft een eeuwenoud irrigatienetwerk (Acequias) van Moorse oorsprong dat de natuurlijke waterloop reguleert. Het zorgt er niet alleen voor dat alle dorpen voorzien worden van drinkwater, maar ook dat je het hele jaar door in een verrassend groen landschap wandelt.

*Tinao: Een tinao is een specifiek soort overkapping, meestal tussen 2 casas(huizen). Het heeft als functie dat tijdens slecht weer als men terug kwam van het land (campo), de dieren en de oogst droog konden staan en uiteraard kan men in de schaduw uitrusten .

*El terrao: Dit is wat men in de Alpujarras het dak noemt. Boven de 1100 meter bestaat het dak uit balken/stammen van kastanje (vigas) met dwars latten van kastanje (alfanjías), deze worden bedekt met platte leistenen (losas de pizarras). Beneden de 1100 meter worden eucalyptis bomen gebruikt met daarop cañas (riet). Beide daken worden bedekt met een dikke laag launa, een soort blauwgrijze klei dat zich bij nat weer sluit en ademt als het droog is. Tegenwoordig wordt onder de launa plastic met beton gebruikt.

*Launa: Typisch voor de Alpujarra is dat de daken bedekt zijn met launa: (phyllites) een soort blauwgrijze klei dat zich bij nat weer sluit en ademt als het droog is.

*Era: Era's kom je overal in de Alpujarras tegen. Era's zijn ronde dorsvloeren van leisteen (pizarras) en liggen altijd op een winderige plek. Hier werd vroeger het graan van het koren gescheiden.

*Pueblos Blancos: De witte dorpen van de Apujarras zijn niet altijd wit geweest. In de XVII eeuw was er een pest epidemie en men dacht dat kalk een desinfectans was, dus begon men de casas van buiten en van binnen wit te kalken. Zo kwam men er achter dat de casas veel ruimer leken.

*Las Casas y Los Cortijos: De huizen en boerderijen zijn gemaakt van materialen die in de directe omgeving te vinden waren, maximaal 1km van de bouwplaats. De stijl van architectuur is waarschijnlijk van de Arabieren, de huizen zijn allemaal op het zuiden gericht. Deze bouwstijl vind je alleen in de Alpujarra.

*Las Ventanas: De ramen zijn erg klein om de kou/hitte buiten te houden en waren altijd gericht op het zuiden.

*Las Chimeneas: Alle Casas en Cortijos in de Alpujarras hebben grote piramidevormige openhaarden met op de daken vaak mooie, ronde, taps toelopende, witte schoorstenen. De schoorsteen wordt afgedekt met een leisteen.

*Agave (Pita): Columbus heeft de Agave samen met de Chumbera (Cactus van de woestijnvijg), Goud en Zilver in de 16^de eeuw naar Europa gebracht. In de volksmond wordt deze plant de 'honderdjarige Aloë' genoemd. Aanvankelijk werd deze plant gerangschikt onder de Aloë's. Men dacht dat de plant eens in de honderd jaar bloeide. Dat is een misverstand. Hij bloeit na zeven jaar en sterft vervolgens af, maar niet zonder een nieuwe loot aan de basis te hebben gevormd. De bonte variëteiten groeien langzamer dan hun groene of blauwgroene soortgenoten. Agave victoriae-reginae heeft spatelvormige bladen. Het rozet wordt tot veertig centimeter in doorsnede. De meeste soorten Agave komen in Mexico voor, maar ook in andere droge en warme streken op de aardbol is Agave te vinden.